شعر عروسی بخند این متن را به تمام آقایانی که نیاز به خنده دارند و تمام خانم هایی که جنبه دارند....

چه اسیری که ز دنیا شده ام یکسره سیر …........من گرفتم تو نگیر
بود یک وقت مرا با رفقا گردش و سیر ….......... یاد آن روز بخیر
زن مرا کرده میان قفس خانه اسیر …............. من گرفتم تو نگیر
یاد آن روز که آزاد ز غمها بودم …....................تک و تنها بودم
زن و فرزند ببستند مرا با زنجیر ...........….....من گرفتم تو نگیر
بودم آن روز من از طایفه درد کشان …...... بودم از جمع خوشان
خوشی ازدست برون رفت وشدم لات وفقیر....…من گرفتم تو نگیر
ای مجرد که بود خوابگهت بستر گرم …........ بستر راحت و نرم
زن مگیر؛ورنه شود خوابگهت لای حصیر.…... من گرفتم تو نگیر
بنده زن دارم و محکوم به حبس ابدم …................. مستحق لگدم
چون در این مسئله بود از خود مخلص تقصیر.…من گرفتم تو نگیر...

یه روز زیبا در منطقه کوهستانی سوادکوه

توی نجف یه خونه بود امام علی

توی نجف یه خونه بود که دیواراش کاهگلی بود 

اسم صاحاب اون خونه مولای مردا علی بود 

نصف شبا بلند می شد یه کیسه داشت که بر می داشت 

خرما و نون و خوردنی هر چی که داشت تو اون می ذاشت 

راهی ی کوچه ها می شد تا یتیمارو سیر کنه 

تا سفره ی خالیشونو پُر از نون و پنیر کنه 

شب تا سحر پرسه می زد پس کوچه های کوفه رو 

تا پُرِ بارون بکنه باغای بی شکوفه رو 

عبادت علی مگه می تونه غیر از این باشه 

باید مثِ علی باشه هر کی که اهل دین باشه 

بعدِ علی کی می تونه محرم رازِ من باشه 

دردِ دلم رو گوش کنه تا چاره سازِ من باشه 

فردا اگه مهدی بیاد دردا رو درمون می کنه 

آسمون شهرمونو ستاره بارون می کنه 

چشاتو وا کن آقا جون بالای خستمو ببین 

منو نگا کن آقا جون دل شکستمو ببین 

از مرحوم محمد رضا آقاسی

امام حسین شعر مداح سید ابوالحسن موسوی

یک وقت زخانه ات جوابـــــم نکنـــی               با لفظ برو خانه خـــــرابم نکــنی

می ترسم از آن لحظه که روز عرصات              در زمره نوکـــران حـــسابم نکنی

پیش نظر سینه زنانت محـــــــــشـر               بیچاره رو ســـیه خطـابــــم نکــنی

نزدیکی درب دوزخ  آقــــای بهـــشت              با بستن پلک خود عذابــم نکـــنی

سوگنــــد به جـــان مــادرت ای آقــــا               شرمنـــده روی بــوتـرابــــم نکـــنی

فردای قیامت ســــر حــــوض کوثـــــر               با هـــرم نگاه خویش آبــــم نکــــنی

ای ساقی تشنه لب دلت مـــی آید               مهمان پیاله ای شــرابـــم نکـــنی ؟